Śródmieścia stanowią jeden z kluczowych zasobów pod względem turystycznym, symbolicznym, promocyjnym, a także historycznym miast. Pomimo tych istotnych walorów są to miejsca, w których występują złożone problemy rewitalizacyjne.
Zjawisko upadających centrów miast znane jest, kiedy to po raz pierwszy w skutek rozwoju centrów handlowych na obrzeżach miast, aktywność społeczna, spędzanie wolnego czasu, czy realizowanie zakupów przenosiło się właśnie poza historyczne śródmieście. W odpowiedzi na ww. zjawiska brytyjskie firmy, takie jak Marks&Spencer, Boots powołały Town Centre Management, które miało na celu skoordynowanie działań promocyjnych oraz zachęcenie mieszkańców do powrotu do centrum miasta. Te pierwotne, taktyczne działania handlowo-promocyjne stały się niemalże powszechnym narzędziem stosowanym w wielu krajach. Dostrzeżono bowiem, że poza integracją działań komercyjnych, można zarządzać innym problemami, które są charakterystyczne dla centrów miast.
W Polsce wykształciły się dwa modele instytucjonalne TCM. Pierwszy z nich – model administracji tradycyjnej – oparty jest na umieszczeniu osoby pełniącej funkcję menadżera starówki bezpośrednio w strukturze urzędu miasta (Toruń, Gdańsk i Lublin). Drugi model – społeczny inspirator – to stanowisko realizowane w formie zaangażowania osoby zaproponowanej przez środowisko lokalnych przedsiębiorców na podstawie działalności społecznej lub umowy cywilnoprawnej (Łódź i Bydgoszcz).
Rola menedżera starówki sprowadza się do: integracji i aktywizacji mieszkańców, stymulowania wzrostu konkurencyjności, pobudzenia gospodarczego, identyfikowania problemów rewitalizacyjnych, współpracy w obszarze podnoszenia bezpieczeństwa i porządku publicznego, jak również prowadzenia działalności promocyjnej TCM.
dr Robert Gawłowski, wykładowca WSB w Bydgoszczy
